Σπύρος Πούλης: Νιώθω ότι η τηλεόραση μου "χρωστάει" κάτι

Ένας από τους καλύτερους κωμικούς της νέας γενιάς είναι αναμφισβήτητα ο συμπατριώτης μας Σπύρος Πούλης, ο οποίος είχε την τύχη να συναντηθεί με την κωμωδία και να κάνουν ένα αχτύπητο δίδυμο. Η καριέρα του ξεκίνησε στην Επίδαυρο, όπου βρέθηκε αμέσως με το που τελείωσε την δραματική σχολή και έπαιξε στις "Βάκχες". Ήταν η παράσταση που ήθελε να καταφέρει να φτάσει στην σκηνή και να αποχωρήσει χωρίς να σωριαστεί… τέτοιο ήταν το τρακ που είχε. Το θέατρο τον αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή και έχει στο ενεργητικό του μεγάλες επιτυχίες όπως στα έργα:  "Φιλάργυρος", "Rocky Horror Show", "Τι είδε ο

υπηρέτης", "Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή" και τα τελευταία χρόνια το "Δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω" που σάρωσε τόσο εντός Αθηνών όσο και στις καλοκαιρινές περιοδείες του. Φέτος ο Σπύρος Πούλης εκτός από το "Δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω" παίζει και  σε μια άλλη μεγάλη κωμωδία στο "Δεν θα με τρελάνεις εσύ εμένα". Το περιοδικό Step είχε την χαρά να συνομιλήσει με τον ταλαντούχο ηθοποιό…

Ποια ανάγκη σε οδήγησε ώστε να γίνεις ηθοποιός;

Αυτή είναι μια καλή ερώτηση γιατί εγώ δεν είχα δει ιδιαίτερα θέατρο, μόνο κάποιες παραστάσεις που έδιναν περιοδεύοντες θίασοι. Η Παραμυθιά θεωρούνταν καλή πιάτσα, πιο πολύ από την Ηγουμενίτσα, οπότε ερχόντουσαν συχνά θίασοι, είχε καλό κοινό η πόλη μας. Είχα πάει λοιπόν πάνω στο θέατρο της Παραμυθιάς και γοητεύτηκα από αυτό που έβλεπα. Από την άλλη, εγώ από παιδί, ότι έβλεπα το βράδυ στην τηλεόραση πήγαινα την άλλη μέρα και τους το έκανα στο σχολείο, στο δημοτικό. Είχα την τρέλα και μου έβγαινε αυτό το πράγμα. Αυτή η ανάγκη κάποια στιγμή σαν να κρύφτηκε και ξανάρθε στην δευτέρα γυμνασίου όπου μια καθηγήτρια που με έβλεπε ότι ήμουν πολύ εκφραστικός με

κέντρισε ξανά. Γενικά έκανα πολλές μιμήσεις,  ήμουν η ψυχή της παρέας, παρατηρούσα τους ανθρώπους και τους αντέγραφα και όλο αυτό λειτούργησε πάνω μου και με οδήγησε προς την ηθοποιία. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία. Ήταν μια εκτόνωση για μένα, ήθελα να το κάνω συνεχώς.

Ήταν και ένα είδος ψυχοθεραπείας;

Είναι μια ψυχοθεραπεία. Στο θέατρο πρέπει να είσαι καλά, να παίξεις καλά, όπως και να είσαι, δεν είναι μια δουλειά γραφείου. Άσχετα με το τι μπορεί αν σου έχει συμβεί εσύ πρέπει να γοητέψεις τους θεατές που ήρθαν να σε δουν.  Τέλος πάντων, δεν ξέρω τι ακριβώς με τράβηξε στην ηθοποιία, νομίζω ότι κανείς ηθοποιός δεν μπορεί να σου πει ακριβώς, δεν είναι η δόξα ή τα λεφτά, άλλα πράγματα σε οδηγούν εκεί. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός.

Την πρώτη φορά που έπαιξες μπροστά σε κοινό τι αισθάνθηκες;

Πρώτη φορά έπαιξα στην Επίδαυρο, μας είχε πάρει ο δάσκαλος μου ο Θεοδοσιάδης, αλλά εκεί ήμασταν βουβά πρόσωπα. Και παρόλο που παίξαμε βουβά ήταν πολύ δύσκολο γιατί είχε 15 χιλιάδες κόσμο και τα χάσαμε λιγάκι… Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν "να περπατήσω στην σκηνή κανονικά να κάνω αυτό που πρέπει να βγω, μην σκαλώσω πουθενά και πέσω….". Όταν έπαιξα τον πρώτο μου ρόλο, που ήταν και δραματικός, σκεφτόμουν "ας τα πω όπως μπορέσω, να θυμηθώ να τα πω, μην τα ξεχάσω όλα και δεν μιλήσω καθόλου, και δεν με νοιάζει αν θα τα πω καλά ή όχι". Αυτό φοβόμουνα.  Μην τα χάσω. Ευτυχώς όμως όλα πήγαν καλά.

Υπάρχει κάποιο έργο ή κάποιος ρόλος που έχεις ξεχωρίσει;

Είναι το "Δεν ακούω, δεν βλέπω  δεν μιλάω" που παίζεται με  μεγάλη επιτυχία ακόμα,  το "Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή",  στην Πειραιώς που έπαιξα τον "φίλο μου τον Λευτεράκη". Να σου πω ως προς τις συνεργασίες είναι ο Ρέππας, ο Παπαθανασίου, η Άννα Παναγιωτοπούλου, με τον Ρήγα, αλλά και με άλλους  έχω δουλέψει πολύ καλά, είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία. Σε ρόλους ξεχωρίζω στο έργο "Δεν ακούω, δεν βλέπω  δεν μιλάω" και στο "Φίλο μου το Λευτεράκη"

Την κωμωδία την διάλεξες εσύ ή σε διάλεξε αυτή;

Συναντηθήκαμε νομίζω, αν και ο πρώτος μου ρόλος ήταν δραματικός, Εγώ όμως ήθελα την κωμωδία, ήταν το εύκολο μου, δηλαδή προς τα εκεί ήταν το ταλέντο μου. Να κάνω τους άλλους να γελάνε. Και νομίζω είναι καλύτερα που πήγα προς αυτήν. Τώρα πια και οι άνθρωποι για την κωμωδία με ζητάνε.

Είναι πιο δύσκολη η ερμηνεία της Κωμωδίας            

Για μένα είναι και νομίζω για όλους τους ηθοποιούς. Το να κάνεις τον άλλον να σε παρακολουθεί ήσυχος ή να κλάψει είναι λίγο πιο εύκολο. Η κωμωδία είναι πιο δύσκολη γιατί εισπράττεις άμεσα την αποδοχή του κόσμου. Γελάνε με την ατάκα; Αν δεν γελάνε κάτι δεν πάει καλά, μα το κείμενο μα το παίξιμο, κάτι συμβαίνει… . Ενώ στο δράμα εσύ μπορεί να παίζεις και ο άλλος να κοιμάται κάτω και να μην πάρεις ποτέ χαμπάρι το πώς έπαιξες. Στην κωμωδία είναι άμεσο το αποτέλεσμα.

Η πιο απογοητευτική στιγμή σου ποια ήταν;

Ήταν να παίξω σε ένα κεντρικό θέατρο και δεν με πήρανε αν και τους έκανα. Ήμουν νέος και πήγα πολύ καλά και η θιασάρχης είπε εσένα θέλουμε, στον σκηνοθέτη άρεσα αλλά δεν με επέλεξε γιατί δεν είχα την κατάλληλη φάτσα! Ήθελε κάτι πιο αγριωπό. Αυτό με στεναχώρησε πάρα πολύ, δεν είχα στεναχωρηθεί τόσο άλλη φορά. Μετά από δυο μέρες όμως με πήρε τηλέφωνο ο δάσκαλος μου ο Θεοδοσιάδης  για να παίξω στο "Δεν ακούω, δεν βλέπω  δεν μιλάω" που τότε ανέβηκε για πρώτη φορά και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Εντωμεταξύ  το έργο στο οποίο είχα απορριφθεί δεν πήγε καλά και κατέβηκε σε λίγο καιρό. Όπως λένε, κάθε εμπόδιο για καλό. Γιατί αν με είχαν πάρει τότε θα είχε άλλη τροπή η καριέρα μου.

Τι φοβάσαι περισσότερο;

Φοβάμαι περισσότερο τους κακούς ανθρώπους και γενικώς την ατυχία αυτό που λέμε κακή μοίρα, την κακοτυχία και τις αρρώστιες. Όλα τα άλλα, τα οικονομικά ας πούμε…. ε, τώρα πια όλοι κατεστραμμένοι είμαστε. Δεν είναι 9 εκατομμύρια πλούσιοι Έλληνες και τα άλλα 2 φτωχοί, είναι 11 εκατομμύρια Έλληνες φτωχοί και καμιά 15αριά πλούσιοι. 

Και  τι αγαπάς περισσότερο;
Τις κόρες μου.

Οι άμυνες σου ποιες είναι απέναντι στις δυσκολίες;

Το χιούμορ και οι φίλοι. Οι πραγματικοί φίλοι σε βοηθάνε. Έχω καλούς φίλους που είναι πάντα δίπλα σου. Και δεν έχει σημασία αν μένουν μακριά, εγώ ας πούμε έχω φίλους στην Σέλλιανη, αλλά είναι κοντά μου. Και ξέρω πως αν τους πάρω ένα τηλέφωνο θα έρθουν αμέσως εδώ να μου σταθούν. Πολλές φορές δεν είναι απαραίτητο να είναι δίπλα σου, σε νιώθουν σε αισθάνονται.

Ποια είναι η σχέση σου με την τηλεόραση και ποια με το θέατρο;

Το θέατρο ήταν πιο γενναιόδωρο από ότι η τηλεόραση. Από την πρώτη στιγμή που βγήκα στο θέατρο έπαιξα ρόλους καλούς και σημαντικούς και σε καλά θέατρα. Η τηλεόραση νομίζω μου 'Χρωστάει" κάποια πράγματα. Μου έδωσαν χαρακτηριστικούς  ρόλους αλλά όχι τον σούπερ ρόλο ενώ στο θέατρο με εμπιστεύτηκαν και έχω παίξει σημαντικά έργα. Την τηλεόραση δεν την ευχαριστήθηκα ακόμα.

Φέτος τι κάνεις;

Στο θέατρο Αθηνά παίζουμε το έργο "Δεν θα με τρελάνεις εσύ εμένα", μια κωμωδία με έναν ωραίο θίασο. Είναι μια τρελή κωμωδία που την ευχαριστιούνται οι θεατές και γελάνε. Και κάθε Κυριακή και Δευτέρα παίζω στο "Δεν ακούω, δεν βλέπω  δεν μιλάω" που συνεχίζει με μεγάλη επιτυχία.

Ποια είναι η σχέση σου με την Σέλλιανη;

Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο θέλω να έρχομαι. Στην αρχή που είχα φύγει δεν ήθελα και τόσο να έρχομαι αλλά τώρα… νιώθω πολύ καλά όταν έρχομαι. Υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπάνε και τους αγαπάω. Έχω καλή σχέση, μιλάω στο τηλέφωνο με φίλους, είναι σαν να είμαι εκεί. Μαθαίνω τα πάντα. Εκεί έκανα τα πρώτα μου όνειρα και τα μοιραζόμουν με τους φίλους μου. Και τώρα που έγιναν πραγματικότητα χαίρονται οι φίλοι μου. Με χαροποιεί όλη αυτή η αγάπη που εισπράττω όχι μόνο από τους χωριανούς αλλά από όλους τους ανθρώπους της περιοχής.

Πως ήταν όταν έπαιξες μπροστά στο κοινό στην Παραμυθιά;

Είχα μεγάλο άγχος. Σε προηγούμενες παραστάσεις σε άλλες περιοχές, πριν φτάσω στην Παραμυθιά ήμουν συγκρατημένος πρόσεχα την φωνή μου… ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία να παίζεις μπροστά σε ανθρώπους που μεγάλωσες μαζί τους. Παίξαμε πάνω στην κατασκήνωση και είχε πάρα πολύ κόσμο, ήμουν συγκινημένος έτοιμος να βάλω τα κλάματα. Έβλεπα γέρους , παιδιά, συμμαθητές…. ένιωσα πολύ ωραία.