Ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις για το Κούγκι

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος έγιναν οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης σε ανάμνηση του Ολοκαυτώματος του Σουλίου και της αυτοθυσίας του καλόγερου Σαμουήλ και των Σουλιωτών υπέρ της Ελευθερίας.

Οι εκδηλώσεις άρχισαν την Παρασκευή 30 Μαΐου με τον Ποδηλατικό αγώνα στην Παραμυθιά και συνεχίστηκαν την επόμενη μέρα όπου στο Δημαρχείο Σουλίου έγινε η συνάντηση χορευτικών συγκροτημάτων και  η περιδιάβαση των χορευτών με παραδοσιακές φορεσιές. Στην συνέχεια στο Δημοτικό Σχολείο Βούλγαρη οι πολίτες παρακολούθησαν τους δημοτικούς χορούς από χορευτικά συγκροτήματα συλλόγων του Δήμου αλλά και  από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Την Κυριακή  ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις με την αναπαράσταση της έκρηξης της πυριτιδαποθήκης στο Κούγκι.

Στην αναπαράσταση ήταν όλη η επίσημη ηγεσία, πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική καθώς και εκπρόσωποι των κομμάτων. Από την κυβέρνηση ήταν ο υφυπουργός Υγείας Αντώνης Μπέζας, την βουλή εκπροσώπησε ο βουλευτής Γιώργος Στύλιος, επίσης παρευρέθηκαν  ο Περιφερειάρχης Ηπείρου Αλέξανδρος Καχριμάνης, ο αντιπεριφερειάρχης Θωμάς Πιτούλης, η δήμαρχος Σουλίου Σταυρούλα Μπραΐμη Μπότση κ.α.  Είχε προηγηθεί η

θεία λειτουργία, η δοξολογία καθώς και η εκφώνηση πανηγυρικού.


Λίγο νωρίτερα είχε γίνει ο τερματισμός του 3ο ορεινού αγώνα δρόμου θυσίας Σουλιωτών.

Το Ολοκαύτωμα του Σουλίου. Μια ιστορική αναδρομή.

 Στην Ήπειρο οι Σουλιώτες ήταν εμπόδιο στους Τούρκους. Είχαν δημιουργήσει ένα είδος στρατιωτικής Ομοσπονδίας που ήταν κυρίαρχη στη γύρω περιοχή. Η δομή της Σουλιώτικης κοινωνίας ήταν καθαρά πατριαρχική. Οι κάτοικοι ήταν χωρισμένοι σε «φάρες» που καθεμιά είχε το δικό της αρχηγό, ο τίτλος του οποίου ήταν κληρονομικός. Οι αρχηγοί των φαρών αποτελούσαν την κεντρική κυβέρνηση (για την περιοχή) που ονομαζόταν «Κριτήριο της Πατρίδας» και είχε ως κύρια αποστολή τη στράτευση των κατοίκων σε περίπτωση πολέμου και την απονομή της δικαιοσύνης.

 Γνωστές φάρες, μέλη των οποίων διέπρεψαν στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ήταν του Μπότσαρη, του Τζαβέλα, του Δράκου, του Φωτομάρα, του Νίκα, του Κουτσονίκα κ.ά. Ο στρατός των Σουλιωτών σε καιρό πολέμου αριθμούσε περίπου 4.000 άνδρες, αλλά στις μάχες βοηθούσαν και οι γυναίκες και τα παιδιά μεταφέροντας τρόφιμα και πολεμοφόδια και στην ανάγκη κρατώντας όπλο και πολεμώντας σκληρά και γενναία.

Κατά των ηρωικών Σουλιωτών έγιναν αρκετές εκστρατείες των Τούρκων, όπως το 1721 που ήταν πασάς των Ιωαννίνων ο Χατζή Αχμέτ, το 1754 που ήταν πασάς ο Μουσταφά, το 1759 που ήταν διοικητής στο Δέλβινο ο Ντοστ μπέης και το 1772 ισχυρές δυνάμεις τουρκαλβανών επιχείρησαν να καταλάβουν το θρυλικό Σούλι.

Όταν έγινε πασάς των Ιωαννίνων (1788) ο Αλής ο Τεπελενλής, οι εκστρατείες των Τουρκαλβανών εναντίον του Σουλίου μπήκαν σε καινούργια φάση. Ο Αλή Πασάς εκστράτευσε εναντίον των Σουλιωτών το 1790, απέτυχε και αποχώρησε άπρακτος και ταπεινωμένος. Το 1792 επιχείρησε δεύτερη εκστρατεία και (θέλοντας να εξαπατήσει τους Σουλιώτες) ζήτησε βοήθεια με την πρόφαση ότι θα επιτίθετο εναντίον του Αργυροκάστρου. Όταν πήρε τη βοήθεια, αιχμαλώτισε τους στρατιώτες και επιτέθηκε εναντίον των Σουλιωτών με την ελπίδα ότι θα τους αιφνιδίαζε, όμως και πάλι αποκρούστηκε από τους γενναίους Σουλιώτες.

 Το 1800 ξεκίνησε την τρίτη εκστρατεία κατά του Σουλίου. Μάλιστα προσπάθησε να διασπάσει τους Σουλιώτες προσφέροντάς τους χρήματα και, χτίζοντας οχυρά, απέκλεισε όλες τις διαβάσεις απ' όπου ανεφοδιάζονταν οι Σουλιώτες με τρόφιμα και πολεμοφόδια. Βέβαια οι Σουλιώτες αμύνθηκαν σθεναρά για πολλούς μήνες, αλλά η έλλειψη τροφίμων τους ανάγκασε να υποχωρήσουν στο πολυθρύλητο Κούγκι και να συνθηκολογήσουν (1803). Ως μοναδικό όρο έβαλαν την ελεύθερη αποχώρησή τους από το Κούγκι, όπου παρέμεινε ο Καλόγερος Σαμουήλ με λίγους άνδρες. Όταν οι προκλητικοί Τούρκοι μπήκαν στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, ο Σαμουήλ έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και τινάχτηκαν στον αέρα.

Όσοι Σουλιώτες σώθηκαν, χωρίστηκαν σε τρεις φάλαγγες και αποχώρησαν. Η πρώτη φάλαγγα με αρχηγό το Φώτο Τζαβέλα έφτασε στην Πάργα κι από εκεί χωρίς απώλειες στην Κέρκυρα. Η δεύτερη φάλαγγα με αρχηγό τον Κουτσονίκα, με προορισμό Πρέβεζα και Λευκάδα, δέχτηκε επίθεση των Τούρκων κοντά στο Ζάλογγο της Πρέβεζας και αποδεκατίστηκε, ενώ πολλές γυναίκες (για να αποφύγουν την αιχμαλωσία) έπεσαν από τους βράχους κρατώντας τα παιδιά τους στην αγκαλιά. Είναι ο περίφημος «Χορός του Ζαλόγγου» που χιλιοτραγουδήθηκε. Η τρίτη φάλαγγα με αρχηγό τον Κίτσο Μπότσαρη έφτασε στο Βουλγαρέλι και ενώθηκε με άλλες δυνάμεις.

 Ο Αλή Πασάς τους πολιόρκησε στο μοναστήρι του Σέλτσου (1804) και τους εξόντωσε. Όσοι γλίτωσαν, διέφυγαν στο Μεσολόγγι, στο Αγρίνιο και στα Εφτάνησα. Το 1820 που ο φιλόδοξος Αλή Πασάς ήρθε σε ρήξη με το Σουλτάνο, οι Σουλιώτες συμμάχησαν μαζί του με αντάλλαγμα την επανεγκατάστασή τους στο αγαπημένο τους Σούλι.

Οι ηρωικοί αγώνες των Σουλιωτών εξύψωσαν το φρόνημα των Ελλήνων και ήταν φωτεινό παράδειγμα στο μεγάλο αγώνα για την Ελευθερία, η οποία είναι «βγαλμένη απ' τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά». Κάθε χρόνο στο θρυλικό Σούλι γίνονται λαμπρές εκδηλώσεις, μάλιστα πριν μερικά χρόνια εκφώνησε τον πανηγυρικό της ημέρας ο ξακουστός Μπότσαρης, άξιος απόγονος της ένδοξης οικογένειας των Μποτσαραίων.